ഷീരിന്‍

വല്ലഭനു പുല്ലുമായുധം എന്നൊരു ചൊല്ലുണ്ടല്ലോ. ഒരു മോശപ്പെട്ട പണിക്കാരന്‍ എപ്പോഴും തന്‍റ്റെ ആയുധങ്ങളെ കുറ്റം പറഞ്ഞുകൊണ്ടിരിക്കും എന്ന അര്‍ഥം വരുന്ന മറ്റൊരു ചൊല്ല് ഇംഗ്ലീഷിലുമുണ്ട്. ഇതില്‍ ആദ്യത്തേത് നമ്മുടെ ഒട്ടധികം സിനിമാക്കാര്‍ക്കും ചേരില്ല. പരിമിതമായ വിഭവങ്ങള്‍ കൊണ്ട് എങ്ങനെ കഥ പറയാമെന്നും കഥയുടെ പരിണാമഗുപ്തി നിലനിര്‍ത്തി അവസാനം വരെ പ്രേക്ഷകനെ പിടിച്ചിരുത്താമെന്നും കാണിച്ചുതരുന്ന ചലച്ചിത്രമാണ് ഇറാനിയന്‍ ചലച്ചിത്രകാരനായ അബ്ബാസ് കൈറോസ്റ്റാമിയുടെ ഷീരിന്‍.

ഈ സിനിമയെ മഹത്തരമാക്കുന്നത് അതിന്‍റ്റെ കഥ പറയുന്നതിനു സ്വീകരിച്ച സങ്കേതമാണ്. നൂറ്റിപ്പതിമ്മൂന്ന് പ്രേക്ഷകര്‍ (മിക്കവാറും സ്ത്രീകള്‍) ഒരു തിയറ്ററില്‍ ഇരുന്ന് സിനിമകാണുകയാണ്. അവരുടെ മുഖത്തുനിന്നാണ് നമ്മള്‍ സിനിമ കാണുന്നത്, അഥവാ അവരുടെ മുഖഭാവങ്ങള്‍ വായിച്ചാണ് നാം കഥാപാത്രങ്ങളെ അറിയുന്നത്.പന്ത്രണ്ടാംന് നൂറ്റാണ്ടിലെ കവിയായിരുന്ന നെസാമി ഗഞ്ജാവിയുടെ കഥയാണ് വെള്ളിത്തിരയില്‍ അരങ്ങു തകര്‍ക്കുന്നത്. പേര്‍ഷ്യന്‍ രാജകുമാരനും (ഖുസ്രോ)അര്‍മേനിയന്‍ രാജകുമാരിയും (ഷീരിന്‍) തമ്മിലുള്ള വൈരത്തിന്‍റ്റെ,പ്രണയത്തിന്‍റ്റെ കഥ-അതായത്, സ്ത്രീയുടെ ആത്മത്യാഗത്തിന്റ്റെ കാല്‍പ്പനിക സുന്ദരമായ പ്രണയ കഥ, ശബ്ദരേഖ യിലൂടെ മാത്രമാണ് നാം അറിയുന്നത്. ക്യാമറ നൂറ്റിപ്പതിമ്മൂന്നു സ്തീകളുടെ മുഖത്തും മാറി മാറി കയറിയിരിക്കുന്നു.

ഇത്തരം ഒരു ദ്ര്ശ്യാനുഭവം നമുക്ക് അപൂര്‍വ്വമാണ്. ഒരു പ്രതിഭാശാലിയായ ചലച്ചിത്രകാരനു മാത്രമേ ഇത്തരം ഒരു പരീക്ഷണത്തിനു മുതിരാനുള്ള ത്രാണിയുണ്ടാവുകയുള്ളൂ. തിയറ്ററില്‍ കയറിയിരിക്കുന്ന സ്തീകളില്‍ വിഖ്യാതരായ നടികളുണ്ട്. അവര്‍ക്ക് മറ്റൊന്നും ചെയ്യാനില്ല. ശബ്ദരേഖയുടെ വ്യതിയാനങ്ങള്‍ക്കനുസരിച്ച് അവരുടെ സൂക്ഷ്മ ഭാവങ്ങള്‍ കണ്ടിരിക്കാന്‍ തന്നെ സുഖമുണ്ട്. എഴുപതോളം അന്താരാഷ്ട്ര അവാര്‍ഡുകള്‍ ലഭിച്ച ഈ ചിത്രം ഒന്നു കാണുക. അതത്രേ നമുക്ക് ചെയ്യാന്‍ കഴിയുന്ന ഏക കാര്യം.